De tijd dat je op de camping in Frankrijk werd geconfronteerd met volgestouwde busjes van bouwbedrijven is voorbij. Dat vind ik jammer, hoewel het allemaal wel te begrijpen is.
Â
Het had altijd iets; de aanhanger die heeft plaatsgemaakt voor de caravan, een dakkoffer in plaats van de buizen en ladders op het dak. De baas die deed niet moelijk, net als de fiscus, of men had daar simpelweg maling aan. Het kon gewoon, omdat het kon. En daar dan niet over zeuren. Nu kan dat niet meer. Bijtellingen, afschrijvingen, kosten. De romantiek van de autoroute de soleil is niet meer.
Â
Nummerbordenbingo
Het bouwsmeer nog op de kofferklep, witte vingers onderaan de rand. En in plaats van een snurkende monteur die met zijn wang tegen het raam zijn roes uitslaapt, een kindergezicht met blosje, dat nummerbordenbingo speelt of worstelt met een rolletje Mentos. Achter het stuur een doorleefd uitvoerdershoofd. Het hele jaar door hard gewerkt voor deze drie weken ultieme ontspanning. Smerige nagels roffelen op de klanken van de radio op het stuur. In plaats van een broodtrommel met postbode-elastiek liggen nu damesblaadjes op het dashboard voor het raam. Voor haar. Vaantje van de lokale voetbaltrots aan de spiegel. En een schunnige sticker achterop; over uitzwenken of zoiets. Eenmaal gearriveerd stapt zo’n doorzweet hemd dan met de reservering in zijn hand uit de bus bij de campingreceptie. Dit soort dingen: ik heb er jarenlang van genoten.
Â
Openingszin
Op de camping praat het wel makkelijk. Je weet immers gelijk dat de overbuurman uit pak hem beet Wanneperveen komt, en wat zijn dagelijkse werk is. Dat levert minimaal twee openingszinnen op bij het toiletgebouw. Over vakantiespreiding. Hoe lang de bouwvak duurt. En vervolgens een aantal evergreens over het vak. De markt. En die handige bus. Toch nog een beetje aan het werk zo in de vakantie. En trots en praktisch ingesteld als ie is, zie je nog wel eens een bedrijfspolo, of een leveranciershirt aan het zwembad. Of die warme doorwerktrui wanneer ’s avonds de kaarsen aangaan, en de luifelborrels worden ingeschonken.
Â
Tegenwoordig tuffen we allemaal in dezelfde stationwagons zuidwaarts. Anonieme eenheidsworsten bij de tolpoortjes. Het scannen van bedrijfslogo’s van allerlei ambachten heeft plaatsgemaakt voor gericht turen naar woonplaatsen onder nummerbordplaten. Een stuk minder leuk, maar je krijgt er wel goede ogen van. Dat dan weer wel.
Herkenbaar.