De hoed af voor Philippe

Ieder badkamermerk met een beetje elan heeft een designer, die zijn of haar handtekening onder een collectie heeft gezet.

Door de jaren heen, zien we gelauwerde namen in de badkamer. Dat verkoopt. Alessi, Sieger Design, Marcel Wanders, en zo kunnen we wel even doorgaan. Een designsignatuur, een handtekening van smaak, een onderscheidende touch of een commercieel labeltje. Merknaam X by Designer Y; het werkt, schijnt.

Als professioneel badkamerwatcher strijden fronzen, glimlach en verbazing regelmatig om voorrang als de gordijnen van de grote internationale beurzen zich openen. Na de keuze ‘mooi of niet’ –eerlijk is eerlijk: een subjectieve-, is de tweede stelling in het fabrikanten/groothandel-kringetje altijd: is het nu commercieel of niet, overigens ook vaker koffiedik kijken dan men lief is.

Vorm versus klinkende munt

Want fraai design of niet: er moet in onze wereld in de eerste plaats wél verkocht worden. Het stempel van een grote naam beïnvloedt beide stellingnames. Want mensen zijn kuddedieren en hiphoppen achter trends aan. Maar bovenal weten de grote bekende designers altijd wel een snaar te raken, omdat ze de gave hebben verder vooruit te kunnen denken dan het kuddevolk, maar juist ook ‘out of the box’.  En wie kan verrassen, is koning.

Intuïtief design

Ondanks de techniek, is het ontwerp van het zichtdeel van de installatie, samen met het gebruiksgemak, nog veelal bepalend in de keuze voor een product. Daarom pochen de nieuwe thermostaten met ‘intuïtief design’, binnendelen van airco’s met ‘strak lijnenspel’ en kranen met ‘een mix van vrouwelijke en organische vormen’. De bijbehorende marketingtaal -‘poezie in de badkamer‘- is soms om te gieren, de techniek –helaas vaak- ondergeschikt.

Onverkoopbare statements

Sommige ontwerpen zijn onverkoopbaar. Te duur. Niet functioneel, of een antwoord op een vraag die (nog) niet leeft. Ontwerpen om het ontwerpen. Designstatements, piketpaaltjes voor de toekomst of pronkstukken van ontwikkelbureau’s. Niets mis mee, het is maar net wat de doelstelling is. Sommige merken lijken het erom te doen, maar dan met producten die wél massaal de toonbank over moeten. Het is mij nog altijd een raadsel waarom de Toyota Prius en de Fiat Multipla zó lelijk moesten zijn.

Starck

25 jaar geleden zette de Fransman Philippe Starck zijn eerste stappen in badkamerland, toen de sanitairmarkt floreerde en detaillisten vooral orders konden schrijven zonder er veel voor te doen. Hoewel niet de eerste designer die zich aan keramiek en kranen waagde, effende hij met zijn werk wel een weg. Voor designers, maar ook voor de badkamerhandel, want die kreeg er een segment bij. Design werd haalbaar, bereikbaar, compleet én commercieel aantrekkelijk zonder status te verliezen. Decennia lang zijn de designercollecties van zijn hand nog steeds hippe verkoopknallers.  De naam van de designer impliceert een standaard, zoals we inmiddels ook kennis mochten maken met een ‘DesBouvrietje’ of een ‘Piet Boon’, twee landgenoten die ook de mix tussen design en commercie wisten te vinden.

Starck heeft compromisloos de weg geplaveid voor mooie spullen in de badkamer, voor toegevoegde waarde in de showroom en een verhaal achter een ontwerp. Tot de dag van vandaag. Daar mogen we, terwijl we de wenkbrauwen soms nog altijd fronzen, best de hoed voor afnemen.

Bekijk hier een impressie van 25 jaar Starck in de badkamer.