Het wasbordje, de witte tanden, een brandstofverbruik van 1:28 voor de auto, of het hemelse verwarmingsrendement. Het beloofde resultaat nastreven is nobel, het daadwerkelijk behalen een utopie. Iedereen laat zich maar wat graag beduvelen.
Â
Fabrikanten en adviseurs hebben er een handje van om met uitgesproken percentages en bedragen besparingen te communiceren. Dat bekt goed. Dat verkoopt goed.  ‘Bespaar 30 procent op uw gasverbruik’ betekent in feite maar een indicatie van een gemiddelde met een besparing die ook gemiddeld is op basis van een gemiddelde gasprijs, die uiteraard niet fluctueert. Uiteraard van het ideale gezin, dat kort douchet, efficiënt stookt, en nooit een raampje open laten staan. Een slim reclamebureau maakt hier een mooie cocktail van, die nergens gedronken wordt, zoals hij wordt opgediend.
Â
Ratrace
Het kan dus ook 5 procent zijn, maar is nooit meer dan wat de foldertjes schreeuwen. Maar we leven in een ratrace, waar het altijd een procentje beter en goedkoper moet zijn dan de concurrentie. Als het aan de buitenkant maar aantrekkelijk lijkt. En het verschil in folderrendement en de praktijk, dat mag de installateur na een winter pruttelen schouderophalend verantwoorden. En iedereen doet er vrolijk aan mee. Eerlijk is eerlijk, als je de keus hebt tussen een ketel verkopen of een isolatieworstje voor het leidingwerk…
Â
Ideaalplaatje
Terug naar die beloftes uit de reclames. Er zijn legio omstandigheden te verzinnen die het ideale plaatje verstoren, en toch tuimelen we er met zijn allen met grote regelmaat in. Het lijkt de politiek in verkiezingstijd wel. Zo heeft ook mijn auto het beloofde verbruik van 1:28 ook nooit gehaald (niet eens in de buurt), terwijl de dealer me met statistieken om de oren sloeg, en ik verwonderd meeknikte. Maar ja, ik rij dan ook niet vaak in windtunnels of Amerikaanse vlaktes zonder stoplichten, rotondes en files. Die witte tanden in veertien dagen lukte ook niet, laat staan het wasbordje dat Amazing Discoveries me in de puberjaren voorschotelde. Wie een beetje meeloopt, ontwikkelt een immuniteit voor goedlachs opgelepelde besparingscijfers. Hoe goed ook onderzocht, de korrel zout zit tegenwoordig standaard in de zak. Duurzaam en uniek aan de voorzijde, maar aan de achterzijde één grote evergreen of wirwar van voorwaarden en ideaalscenarios, die bijna allemaal voorbij lopen aan de belangrijkste variabele die elke installatie heeft: de mate van vakmanschap van degene die het aan de muur schroeft. Die variabele opschroeven levert onder aan de streep meer op dan het margegevecht op die luttele tienden in een prestatiecoëfficiënt. In het volgend nummer van ons vakblad een verhaal van een installateur die twee jaar na oplevering pas écht afgerekend wordt. Omdat het beloofde rendement werkelijkheid moet worden.
Â
GrachtenÂ
Deze zomer was deze provinciaal aan boord van één van de weinige elektrische boten die door de Amsterdamse grachten vaart. De zogenaamd duurzame gemeente Amsterdam staat het in haar vergunningsysteem nog toe dat de blijkbaar almachtige rederijen dagelijks vol gas en met veel kabaal liters smerige diesel over de grachtengordel (Werelderfgoed!) mogen spuien. Hoe lekker is dat? Een duurzaam image uitstralen is wat anders dan een image zijn. Kuchend voeren we de binnenstad uit. Ik moest denken aan Giethoorn, het andere sloepjeswalhalla, waar het elektrische bootje gewoon de standaard is. Levert u minimaal 30 procent extra longinhoud op. Drukken die folder.
