Uit de categorie ‘installateurs, het zijn nét mensen’ vielen me de afgelopen weken een tweetal hartverwarmende zaken op.
Dit keer geen misstanden, ketelbranden of koolmonoxide-ongevallen; oftewel de zaken waarmee de installateur doorgaans doordringt tot de selecties van de grote publieksmedia.
Nee, hier. Servicemonteur Vincent Bakker van Tom Installatietechniek die een gestrand gezin uit een brandende auto redde en landelijke viral ging. Maar bovenal: niet doorreed omdat hij een keteltjesquotum moest halen, en dacht: ‘zoek het maar uit.’ Dit soort mannen wil je niet alleen als reddende engel, maar ook als monteur hebben. Hieronder de beelden van de dashcam van de politie.
En deze dan. Collega’s van Van Dijnsen Installatiewerken uit Breda die een auto regelen voor een mindervalide- vrijwilliger wiens auto gepikt is. Dachten niet: ‘zoek het maar uit’ hoe jij je verplaatst, maar: hoe maken we deze man gelukkig en kunnen wij gebruik maken van zijn inzet: met een auto en een betaalde aanstelling. Hier een artikel uit de lokale pers. En hieronder beelden waar je blij van wordt.
‘Zoek het maar uit’.
Voorbeelden van ogenschijnlijke vanzelfsprekendheden. Gewoonweg klaar staan voor een ander is een eigenschap die te vaak de uitzondering is in plaats van de standaard. Nee, liever buitelen we over elkaar heen over de knecht van Sinterklaas, de hoofddoek van de buurvrouw of de beunhaas om de hoek. ‘Wat moet dat wel niet kosten’, en dat soort holle retoriek van de onderbuik. Een klein stukje daarboven zit een hart. En daarboven een stel hersens.
Rolmodellen voor de mens
Gewoon zelf eens het goede voorbeeld geven, en niet zeggen of denken: ‘zoek het maar uit’. En natuurlijk: de gemiddelde installateur, die van het kaliber niet lullen maar poetsen, loopt ook niet met de borst vooruit om zijn goedhartigheid te etaleren. Alle begrip. Maar zeg nu zelf: een betere reclame kan de mensheid, en dus ook de installatiebranche -met haar instroomprobleem en worsteling in het tonen van haar toegevoegde waarde- zich niet wensen.
Die installateurs, het zijn verdorie nét gewone mensen. Net als iedereen.
Goed verhaal Eddy!