
Het was een onbedoeld vernietigend gebaar eigenlijk. De medewerker van Uneto-VNI die tijdens de workshop Bedrijfsopvolging de fysieke scheiding aanbracht tussen de deelnemers voor de workshop Verkopen enerzijds en de workshop Kopen anderzijds.
Â
Rechtsaf gingen de jongelui, al dan niet met (zaken)partner, de trendy jeans en jasjes. Vol energie, de kin omhoog, het trapje op naar de workshopruimte. Energieke tred. Zij gaan een bedrijf overnemen. Hebben er zin in. Zien ondanks de markt volop kansen, en zoeken begeleiding bij dit traject. Heel verstandig. Want het is complexe materie, dat naast alle emotie bol staat van financiële, fiscale en culturele aspecten.
Â
Grijs
Linksaf sjokte een geleefde generatie richting haar cursuslokaaltje. Ruiten blouses, spencers en ribbroeken. Grijze haren, grauwe handen. Een generatie die tientallen jaren knetterhard gewerkt heeft, goede tijden heeft gekend, maar aan het einde van het werkzame leven geconfronteerd wordt met economisch ontij, en een bedrijf waarin ziel en zaligheid zit, maar wat in feite onverkoopbaar is. Geen zoon, geen ambitieuze werknemer, en huiverig voor de strategische investeerder. Volop emotie dus, maar van een heel ander soort. Â
Â
Ziel onder de arm
Onbegrip, maar ook een vorm van gelatenheid. De zaal kuchte en steunde als een reorganisatiebijeenkomst tijdens een griepgolf. Verstomd en verbaasd door de keiharde waarheden. Hoofdschuddende grijze hoofden, allergische reacties op alleen al het woord ‘fiscus’, wars van ambtelijke bureaucratie en huiverig voor de weg die bezaaid ligt met beren. Naast de eigen ziel en toekomst, torste een deel het zelf opgebouwde bedrijf mee onder de arm. Vanaf de grond opgebouwd: met eigen handen. Als een kind waarover men twijfelt of het te vondeling  moet worden gelegd.
Â
Hulp zoeken
De adviseur doet zijn best in een pakkende presentatie over knelpunten, valkuilen en aandachtspunten bij bedrijfsoverdracht. Naast me zit een man die maar niet van zijn hoest af kan komen. Hij legt zijn hand op mijn kladblok. Toen hij me vroeg of ik als youngster niet in de verkeerde zaal zat, moest ik even heel erg slikken. Denkend aan mijn eigen ‘ouwe’, na dik 40 jaar in de bouw gelukkig gepensioneerd en bijna zevenvoudig opa. Deze mannen verdienen beter dan die vandaag zichtbare roemloze aftocht via de achterdeur in de branche. Goed dat ze de hulp zoeken, en krijgen. Want voor velen is zelfs het pensioen niet veiliggesteld.
Â
Bedrijfsbeëindiging zou voor hen een ramp zijn, een nederlaag. Jarenlange traditie, bloed, zweet en tranen; mooie familiebedrijven; ze staan op het spel. Terwijl ook de verkoop van een bedrijf uiteindelijk een feestje moet zijn. Net als de aankoop.  Ik voelde de pijn van een generatie die uiteindelijk al voldoening haalt uit het feit dat iemand het bedrijf überhaupt voort kan zetten. Al is het voor het personeel.  Prijs is al geen issue, trots wel.
Herkenbaar. het vinden van eengoede opvolger is echt een probleem. De jongelui willen tegenwoordig alleen nog maar snel geld verdienen en in een dikke auto rijden
Mooi verhaal waar heel duidelijk de huidige situatie voor veel langdurig hard werkende mannen wordt beschreven. In een steeds sneller veranderde wereld is het knap moeilijk om alles bij te houden en dan ook nog een bedrijf gezond te houden in de huidige crisis. Ja, deze mannen hebben meer verdient dan een vertrek met een stille trom. De nieuwe generatie zal de veranderingen veel beter kunnen bijhouden en opvolgen maar,….of het arbeidsethos van het zelfde kaliber is als de vertrekkenden, daar heb ik zo mijn twijfels over.
Helemaal mee eens. Toch een kleine aanvulling. Bij langdurig hard werkende mannen horen vaak ook dito vrouwen/eega’s ….
Ook deze vrouwen hebben meer verdiend dan dan een vertrek met een stille trom.
mooi verhaal maar alle instanties waar je met een wat groter bedrijf je diensten kan verkopen,moeten bezuinigen,inkrimpen of kiezen voor hele grote bedrijven. ik heb een eenmanszaak en ben 31jaar jong, wil wel vooruit maar zit vast tussen klanten tevreden houden en te weinig tijd voor ontplooiing. bij de bank krijg je nog geen 100euro los laat staan een kapitaal voor een bedrijf over te nemen.Die mannen en vrouwen verdienen zeker beter naar een leven lang zwoegen, maar de meesten jonge ondernemers moeten overleven en investeren zit er gewoon niet in. maar we houden moed en hopen op betere tijden.