Wie is er niet groot mee geworden. Die klassieke badkamer die in hedendaags perspectief bijna prachtig is in lelijkheid.
Â
Mijn ouders hebben onlangs afscheid genomen van hun groene jaren zeventig toilet. Met pijn in het hart. Het onbeschrijflijk gedateerde staande closetje voldeed immers nog prima, maar zoals zoveel pensionado’s met goed werkende rechterhandjes, wordt er stevig in huis geklust zodra de dagelijkse werkverplichting verleden tijd is. Tips mijnerzijds waren welkom, maar qua smaak en prijskaartje ving ik bot. Het werd het absolute standaardwerk; reservoirtje, potje, fonteintje, en een tegeltje met –oef- een wolkje. Kortom; geen designwalhalla, maar zoals het de babyboomers betaamt; een weloverwogen budgetkeuze, met een gunstig prijskwaliteitverhaal. Maar zo verdween, na de blauwe tegels van de douche, het laatste stukje sanitairhistorie uit mijn jeugd. Hoe lelijk ook, het roept toch een warm gevoel op. Terwijl het toilet, zeker met het reduceren van spoelingshoeveelheden, nu figuurljik bezien groener wordt dan ooit. Maar dat terzijde.
Â
Het was dan ook een verademing om alleen al voor dat gevoel de archiefbakken van 50 jaar Installatie in te duiken. Ze kwamen weer boven; de Polygoon-achtige beelden van gevelkachels, kolenkachels, geisers, de eerste cv’s, maar bovenal dat kleurrijke sanitair uit uw en mijn jeugd. Die aha-erlebnis gaat u straks eind mei ook krijgen. Op deze site, maar ook in ons jubileum-nummer, waar we momenteel hard aan werken. Het wordt een fraai ritje door memorylane, maar géén suffig geschiedenisboekje. Allerminst zelfs.
Â
