Ze zat, net als ik, aan de rand van het zwembad te wachten tot de zwemles van onze kinderen was afgelopen. Om de tijd te doden raakten we met elkaar aan de praat.
Het was voor haar een spannende tijd want ze was voor het eerst in 10 jaar weer op zoek naar een nieuwe baan. Geheel toevallig bleek ze bij een installatiebedrijf te werken met 7 medewerkers. Als rechterhand van de eigenaar was ze verantwoordelijk voor opname, calculatie en werkvoorbereiding. Het was een totaalinstallatiebedrijf. De eigenaar zag zich, gedwongen door de crisis, om zich weer te gaan specialiseren op zijn eigen vakgebied: beveiliging & elektrotechniek. De markt van cv & loodgieterswerken, welke zij verzorgde, werd vaarwel gezegd.
Ik dacht eerst: gelukkig ze zijn er dus toch: vrouwen met technische functie in onze branche. Ze was (net als ikzelf) ervan overtuigd dat ze met haar kwaliteiten snel weer een baan zou vinden.
Solliciteren
Zonder namen te noemen vertelde ze me over de diverse sollicitatiegesprekken die ze de afgelopen periode had gehad bij installatiebedrijven in de regio. Het meest beeldende verhaal ging over een installatiebedrijf waar de tijd letterlijk had stilgestaan. Vader van tegen de 70 jaar had nog steeds de leiding over het bedrijf en voerde het sollicitatiegesprek. Zoonlief (> 40) volgde zwijgzaam het gesprek. Vader vertelde breedvoerig over de goede oude tijd en het feit dat hij al 45 jaar lid was van het koperslagergilde. Zoon zweeg nog steeds. Haar oog viel op het verstofte droogbloemstukje dat op de balie stond. Er hing een kaartje aan ter herinnering aan het 50-jarig bestaan 1927-1977. De hele setting had meer weg van een sterfhuis dan van een installatiebedrijf, waar zij graag zou willen werken. In haar hoofd stond haar besluit al vast, hier ga ik dus nooit werken.
Loslaten
Mijn gedachten gingen terug in de tijd naar een voorval z’n 20 jaar geleden toen tijdens een verhitte discussie tussen mijn vader en mij over het te voeren beleid over ons installatiebedrijf zijn agenda diagonaal door het kantoor vloog, en hij kwaad het kantoor verliet met de woorden: “Als jullie het dan allemaal zo goed weet dan doen jullie het voortaan maar zelf!” En zo geschiedde. Vanaf die tijd nam hij afstand van de dagelijkse leiding, gaf ons de ruimte (om fouten te maken) en stond ons tot op de dag van vandaag bij met zijn wijze raad. Loslaten is moeilijk, maar voor de toekomst van het bedrijf vaak wel het beste.
Schitterend verhaal Mark.Zo te horen gaat het goed met de van Delftgroep.Ik begrijp dat je je draai inmiddels in het bedrijf gevonden hebt.Mijn complimenten en zeker ook aan jouw vader.Zoals je later zult ervaren valt het niet mee om het stokje over te geven. Hoewel aan je eigen zoon daar kun je alleen maar beretrots op zijn als het goed gaat. Het beste met jouw en je bedrijf en doe de groeten aan je pa. groetend Joop Laarman