De babyboom-generatie zwaait af, en vele jaren kennis en ervaring vliegen de markt uit.
Â
Op het moment dat het bedrijf van koers veranderde kon Fred niet meer mee. De productie moest omhoog, het traditionele loodgieterswerk veranderde naar prefab en duurzaam. En dan al die andere moderne fratsen, zoals service en advies. Het vakmanschap holde de tent uit. Zegt ie. Weet je hoeveel meters je kunt maken, tijdens één bouwvergadering? Nee, de heren zitten liever met Lego-blokjes te spelen, bromt hij.
Â
Aan de toog
Met de hand aan het glas, deed hij zijn beklag deed aan de toog. Ik mocht wat inbrengen over de veranderende rol van het installatiebedrijf, het aardige toekomstperspectief en mooie technische noviteiten, maar het vond geen gehoor. Van de een op andere dag zat bijna 40 jaar ervaring thuis op de bank, of beter gezegd in het café. Want ze zien hem thuis aankomen. Het was klaar. De jeugd in de installatietechniek, hij had er geen goed woord voor over. Te weinig, te slecht. Ongemotiveerd, niet loyaal. En dat we het niet gek moesten vinden dat er zo veel ongelukken gebeurden. En ‘die bazen’, of ja managers, die het allemaal maar goed vinden met hun concepten en dat omdenken. Het vakmanschap is ter ziele, en Fred heeft de hoop opgegeven. Ik pruttel nog wat, maar weet dat het verspilde energie is.
Â
Behouden
Mkb-Nederland nu en de komende jaren afscheid van een generatie, waarvan de kennis veelal niet buiten hun eigen brein en handjes is verankerd in het bedrijf. Alleen al daarom vond ik dit een lovenswaardig maar bovenal broodnodig initiatief van OTIB. Een traject om 50-plussers van extra waarde te laten zijn, de kennis te behouden, en de krachten van een niet-lullen-maar-poetsen-generatie te verankeren in het installatievak van de toekomst. Zonder de vroeger-was-alles-beter-saus, maar met de blik op de toekomst. Voor wie het nog niet doet: doen. Want tijden veranderen, maar ervaring blijft een baken.
Â
Waarde!
Wie gaat er met zijn gouden handjes-generatie om, alsof het de directe waarde van het eigen bedrijf betreft? De traditionele, brommerige, onbuigzame en beperkt flexibele senior als waardehoudend werkkapitaal en voedingsbodem van een gezonde toekomst. In een andere rol; die van mentor, van kwaliteitsbewaker, van wandelende encyclopedie. Van wijze vader, van hofnar, van netwerk. Eigenwijze Fred doet het niet meer. Murw gebeukt, gehavend en teleurgesteld. Helaas. Ook voor hem, maar vooral voor zijn baas en voormalige collega’s.Â
Beste (Fr)Eddy,
Iedereen wil betaalbaar wonen en vindt al snel dat het te duur is. En anders is niet per definitie het zelfde als slechter. Dus dienen alle betrokkenen zorg te dragen voor efficiënter bouwen en installeren om de woonlasten te minimaliseren. Dan houden we weer wat meer over voor leukere dingen…
De spijker op zijn kop Eddy! De oudere medewerkers kunnen wellicht wat brommerig zijn af en toe, ze blijven van onschatbare waarde als het gaat om kennis delen en “resultaten uit het verleden” want die bieden soms wel garanties voor de toekomst….