In het begin zat ik nog vol verwachting te kijken naar hét debat over de veelbesproken en vooral omstreden afschaffing van de dividendbelasting. Gaandeweg, nadat dezelfde vraag voor de zoveelste keer werd gesteld, waarna voor de zoveelste keer hetzelfde antwoord volgde, droomde ik weg …
“Hé kerel, mijn goedlachse vriend en oud-collega bovendien, ik moet je even spreken. Ik, en met mij mijn multinationale vrindjes, zitten met een klein maar voor ons wel belangrijk issuetje. Maar laten we ons eerst begeven naar een rustiger plek in deze lobby. Van wat ik ga zeggen hoeft niet iedereen mee te genieten, begrijp je.”
Welkomstcadeau
Daar aangekomen gaat het gesprek verder. “In de UK hebben ze er een ongelofelijk zootje van gemaakt. Die vervelende Brexit maakt onze vestiging aldaar, laat ik zeggen, een beetje ongemakkelijk. En dus overweeg ik, evenals de andere ‘Old Boys’ (knipoog), een verhuizing van mijn bureautje naar een ander land. Maar ja, daar zijn er best wel veel van. We kunnen dus eh … zeg maar kiezen, snap je. En Nederland is natuurlijk, jij weet dat als geen ander, een aantrekkelijke gegadigde, maar …., ik bedoel … ach, laat ik er niet omheen draaien.”
“Andere landen verwelkomen ons graag met een soort van eh … benefits. Het Nederlandse woord schiet mij even niet te binnen, maar denk maar aan een welkomstcadeau. Niet te gek hoor en alles binnen de regels, maar toch. Nu dacht ik, aannemende dat wij voor Nederland kiezen, dat ik jou even moet spreken. Jij bent een schrandere kerel. Jij begrijpt ons. Sterker nog, jij was één van ons.”
Dividendbelasting
“Maar er is dus iets wat mij en mijn vrindjes, dwarszit. Geld moet stromen, weet je. Het liefst zonder obstakels, zoals, ik krijg het woord bijna niet uit mijn mond, belasting. En dan is er toch dat ‘dingetje’. Je weet wel, die Nederlandse dividendbelasting. Het zou zo maar kunnen dat net dit puntje in mijn keuze de doorslag gaat geven. En ik wil niets suggereren hoor, maar ik vind wel dat je dit moet weten.”
“Ik begrijp dat het jullie in Nederland economisch behoorlijk voor de wind gaat. Klotst het geld al tegen de plinten op? Geloof me, ik weet hoe dat voelt. Maar voor onze armlastige buitenlandse ‘stakeholders’ is elke dollar, pond of wat dan ook best belangrijk. Dus … snap je? Heb ik al gezegd dat ik hiermee niets wil suggereren en dat dit onderonsje niet heeft plaatsgevonden?”
… Uren later schrok ik wakker. Het debat was nog in volle gang. Iemand riep dat iemand anders een leugenaar was. Die ander ontkende dat door te stellen dat het ontbreken van een herinnering nog geen leugen is. Hoog tijd om naar bed te gaan en dit debat te vergeten, dacht ik.
