In de sport komt de ware aard boven. Natuurlijk is dit psychologie van de koude grond, maar in de praktijk ben ik al meermaals tegen voorbeelden aangelopen.
Zo was ik jaren geleden, samen met een collega, betrokken bij moeizaam lopende onderhandelingen over de verkoop van een bouwbedrijf. Namens de wederpartij trad ook een tweetal adviseurs op. Eén daarvan verstoorde het onderhandelingsproces voortdurend. Dit vooral omdat hij over een nogal selectief geheugen beschikte. Dit zorgde bij ons voor veel ergernis. Om de onderlinge verstandhouding toch enigszins te verbeteren, besloten wij met elkaar te gaan golfen. En daar werd het duidelijk.
Met zijn eerste slag raakte hij de bal maar half, zodat deze ter hoogte van de ‘dames-tee’ in het hoge gras verdween. Nog maar net binnensmonds vloekend accepteerde hij zijn eigen falen. Tsjonge, dacht ik, die neemt het golfen wel erg serieus. Op de tweede hole volgde iets merkwaardigs. Ik had de indruk dat zijn bal op een buitengewoon vervelende plek achter een struik terecht was gekomen. Sterker nog, ik had er mijn hand voor in het vuur willen steken. Maar de bal bleek zeker 10 meter naast die struik te liggen op een plek waar de volgende slag prima, en vooral zonder tussenliggende obstakels, in één keer op de green geslagen kon worden. Ik had mij kennelijk vergist.
Op de derde hole gebeurde iets vergelijkbaars. Opvallend was dat hij steeds ver voor ons uit liep. Hierdoor was hij telkens als eerste bij de plek waar zijn bal ongeveer geland zou moeten zijn. Op de vijfde hole, hij was ons weer vooruitgesneld, zag ik volgens mij dat hij de bal met een subtiele voetbeweging richting een gunstiger ligging tikte. Ik keek naar de andere ‘flight-genoten’. Hadden die het ook gezien? Niet dus. Kennelijk waren zij alleen met hun eigen spel bezig. Op de zevende hole sloeg hij de bal ogenschijnlijk in een bunker. Daar aangekomen (inderdaad, hij was er weer eerder dan wij) bleek de bal er toch voor te liggen. Maar zag ik daar nu een restje bunkerzand op de bal? De achtste hole eindigde hij volgens mij met een andere bal dan waarmee hij die hole begonnen was. Dit uiteraard zonder een strafslag te noteren. En ja, uiteindelijk bleek na de negende (en laatste) hole zijn scorekaart ook veel beter dan ik had verwacht. Mij was het duidelijk: deze man speelt vals.
De onderhandelingen liepen daarna wel aanmerkelijk beter. Nu ik wist met wat voor man ik te maken had, kon ik er rekening mee houden. De inhoud van een bespreking werd in het vervolg bijvoorbeeld direct na afloop daarvan ter plekke schriftelijk vastgelegd en ondertekend. Zijn prognoses werden tot in de puntjes gecheckt op ‘rekenfoutjes’. En ja, die zaten erin. Uiteraard waste deze sneue man zijn handen in onschuld. De fouten waren ‘echt’ per ongeluk gemaakt. Ik wist (door het golfen) wel beter. De deal is overigens desondanks wel tot stand gekomen.
Foto’s: pixabay
