Het Paasweekend mocht ik proosten op de 65e verjaardag van moeders. Dan ga je wel eens nadenken.
Â
De ‘olde lui’ zijn in blakende gezondheid en hebben -denk ik- alles wat hun hartje begeert. De kast vol levenscliches zit helemaal vol. Toch bemerk ik dat er stiekem rekening gehouden wordt met de beperkingen die het leven op lange termijn gaat geven.
Â
De ruime vrijstaande woning uit de seventies is een thuis met hoofdletter T; al meer dan 35 jaar residentie, baken van onze jeugd, waarvan de bouwmaterialen door de vingers van mijn vader gingen. De afgelopen jaren werd het stulpje ouderwets geisoleerd in spouw en dak, het toilet werd ruim gerenoveerd, en achter de luie puzzelstoelen staat tegenwoordig een extra overgedimensioneerde radiator te loeien op standje huize Avondrood. Ik weet het bijna zeker: stiekem worden al plannen geraamd om beneden te kunnen slapen en badderen, al zal dit ten koste van de garage moeten gaan, die net een elektrische deur gekregen heeft. Want dat scheelt weer wat kracht.
Â
Vertrekken is geen optieÂ
Nuchtere oosterlingen als wij zijn: niemand heeft het erover; je eigen ouders zijn namelijk ‘niet-kapot-te-kriegen’ en veel vitaler dan hun omgeving; ze worden nooit bejaard, dus zinspelen op beperkingen is het lot tarten. Het uitgangspunt is echter wel overduidelijk: vertrekken is geen optie. Pas, en dan citeer ik wijlen Frits Korbach, in de houten jas. Heb niet het lef om dergelijke dorpelingen vroegtijdig, wanneer het niet nodig is, uit hun vertrouwde omgeving weg te halen voor een levensherfst tussen lotsgenoten met een activiteitencentrum. Het er over hebben, zou al een domper zijn op het verjaardagsfeestje.
Â
Beugels
Dus renoveren, aanpassen, of zoals men in de branche discreet zegt: levensloopbestendig maken. Dit alles gebeurt met de bescheidenheid en realisme die deze generatie siert. Mijn vlotte praatjes over panelen, zonneboilers en andere mooie moderne technieken vangen bot. Maar zonder mijn eigen ‘olde lui’Â te veel als lijdend voorwerp te willen opvoeren: hier zit weldegelijk markt. Maar wie succesvol wil zijn in die markt moet denken in oplossingen in plaats van beperkingen. Diegene denkt niet in beugels en alarmknoppen, maar in ruimte, comfort en flexibiliteit, zonder toeters en bellen. Praktisch. Een doelgroep specifiek aanspreken, zonder te hameren op techniek, dat is de kunst. Beheersen installateurs die kunst?Â
Â
Wat doet u?
Deze generatie, die veelal niet meer gebukt gaat onder een zware hypotheek, maar wel groot geworden is door zuinig en bescheiden te zijn, gaat er alles aan doen om niet echt achter de geraniums te verdwijnen. Dus een woon- of installatiebranche die de seniorenmarkt een verpleegjas aandoet, kan het vergeten: de zelfverzekerde zelfstandige consument met levenservaring  -de jongere oudere?- wil zaken doen met een (lokale) ondernemer die begripvol, betrouwbaar en niet betuttelend is.
Â
Hieperdepiep
Wees gezegend bij een branche te horen die dit proces kan facilitairen. Lang zult u wonen, is een campagne in Overijssel, waarin overheid en bedrijfsleven samen deze koe bij de horens vatten. Een slimme zet. Op lokaal niveau actief de boer op loont. Ontzorgen. Want gezond of iets minder gezond; elk jaar langer thuis is een zegen. Zij de wens, u de instrumenten. Lang zullen ze leven, in de gloria.
